Wieczny mąż, Fiodor Dostojewski

Fiodor Dostojewski słynie z głębokiej analizy psychologicznej bohaterów, masochizmu i sadyzmu psychologicznego. Jego postacie są zagubione, czują silne poczucie winy, które najczęściej zatapiają w alkoholu. Pisarz w mistrzowskim stylu ukazuje skomplikowane konflikty wewnętrzne swoich bohaterów, skupiając się na silnych stanach lękowych czy poczuciu winy.

Inaczej nie mogło być również w wypadku Wiecznego męża. Możemy mówić o trójce głównych bohaterów, z których jednak tylko dwóch żyje. Pewnego dnia w domu Wielczaninowa pojawia się jego znajomy ze starych czasów – Trusocki. Wizyta dziwi gospodarza, ponieważ już od wielu lat nie utrzymywał kontaktów z przyjacielem. Bohater nie wie jeszcze, że jego tajemnica z dawnych lat wyszła na jaw. Okazuje się, że żona Trusockiego Natalia zmarła trzy miesiące temu, a razem z jej odejściem na światło dzienne wyszedł jej mały sekret – romans z Wielczaninowem. Trusocka nie spodziewała się rychłej śmierci, w związku z czym nie zdążyła ukryć szkatułki po babci, w której trzymała pamiątki i korespondencję z czasów burzliwego romansu. To jednak nie koniec sekretów i niespodzianek, jakie miała Natalia. Największą bowiem jest ośmioletnia dziewczynka o imieniu Liza – córka Trusockiego, przynajmniej tego można byłoby się spodziewać. Nic bardziej mylnego, mała dziewczynka jest owocem miłości Natalii do Wielczaninowa, czego sami zainteresowani dowiadują się z niewysłanego przed laty listu kobiety do kochanka.